Australië; Van Rainbow Beach tot Agnes Water
Door: Esther
Blijf op de hoogte en volg Esther
03 December 2013 | Australië, Agnes Water
Oké, ik zou jullie toch laten weten hoe de volgende surfsessie ging? Nou, zelfde verhaal, ik bakte er nog steeds niks van. Deze keer een aantal botsingen met andere surfers, weer mijn buik vol met zeewater en weer spierpijn. Nu liggen we uit te rusten in een hangmat. Wat een lui leventje hè?! Perfect moment om jullie op de hoogte te brengen van de afgelopen anderhalve week.
Vorige week zondag kwamen we laat op de middag aan in Rainbow Beach (zo heet het dorpje). Er was een goede sfeer in het hostel; een man met rastahaar maakte livemuziek en er was een afterparty van een groepsreis. Emmy, ik en een Braziliaan die we uit Noosa kenden, besloten mee te doen met de afterparty. We zijn maar één dag in Rainbow Beach gebleven, want zo gezellig als dat het 's avonds in het hostel was, zo dood was het de volgende dag in het dorp. We hebben hier wel een wandeling gemaakt naar een hele grote en hele mooie zandduin. De duin bestond uit 72 kleuren zand (spierwit, knalgeel, donkerbruin, pikzwart, en 68 kleuren daar tussenin). Aha, vandaar dus de naam Rainbow Beach. Je kon hier sandboarden; op je buik met een minisurfboard van de heuvel glijden. Ging hard! Ik eindige met mijn gezicht in het zand, ging ook hard! Nog een lesje boemerang gooien gedaan en de zonsondergang bekeken.
Vanuit Rainbow Beach reisden we door naar Harvey Bay en vanuit hier bereidden we ons voor op het echte avontuur; Rondrijden in 4WD jeeps en kamperen op Fraser Island, het grootste zandeiland van de wereld (ongeveer 120 km bij 15 km). De aboriginals noemen het eiland K'Gari, wat paradijs betekent. Echter, na de video met veiligheidsinstructies bekeken te hebben, leek het niet bepaald op een paradijs. Vooral om de dingo's maakten wij ons zorgen. Dit zijn wilde honden die op het eiland leven. Uit de video leerden we dat je een dingo-attack kunt voorkomen door niet alleen naar de wc te gaan, een 'dingostick' (grote houten stok of metalen buis) met je mee te dragen en geen eten in je tent te hebben liggen als je gaat slapen. Oei. Maarja, zo ver was het nog niet. Eerst reden we naar Kingfisher Bay om de ferry naar het eiland te nemen. We waren met een groep van 24 mensen, 4 auto's. Emmy en ik zaten in de auto met nog een Nederlandse jongen en drie Duitsers, die we in Surfers Paradise ontmoet hebben en daarna in Brisbane weer tegenkwamen. En in Noosa weer. En in Harvey Bay dus weer. De Nederlandse jongen ging als eerste rijden. Het ging er best heftig aan toe, aangezien er op het eiland geen wegen zijn en wel heel veel hobbels en los zand. Regelmatig zat er een auto vast. Onze eerste stop was Wanggoolba Creek in een super mooi tarzanbos. Het water in deze creek doet er 200 jaar over om hier terecht te komen en was daardoor zo helder dat je bijna niet zag dat er water was. Hierna reden we door naar Lake Birrabeen en daarna naar een zandduin met daarachter Lake Wabby. In dit meer zaten visjes die aan je voeten knabbelden als je stil lag, Dr. Fish in de natuur! Verder is het meer bijzonder omdat het aan het verdwijnen is; elk jaar wordt de zandduin groter en het meer drie meter kleiner. Aan het einde van de middag reden we naar ons kamp, wat bestond uit een aantal kleine tentjes met matjes en een groot afdak met daaronder een lange tafel, een aantal bankjes (bierkratjes met planken), twee gaspitjes en twee barbecues. Geen wc's en douches dus. Iedereen begon al snel met koken, eten en drinken. Het was gezellig! Binnen een paar uur werd er al een tent geplunderd door de dingo's, omdat mensen er rode peper en een zak lolly's in hadden laten liggen. Dat was wel even schrikken! Ik plaste bijna in mijn broek van angst. Letterlijk, want het was dus heel eng om naar de "wc" te gaan. We zijn niet te laat gaan slapen. Vanuit ons tentje kon je de golven horen, cool hè?!
Dag twee op Fraser begon al om 5 uur 's ochtends, aangezien iedereen rond die tijd hun tent uitzweette. Na een mooi stuk over het strand rijden, en soms ook best ruig, want je mocht 80 km/u, kwamen we aan bij Eli Creek. Hier klommen we naar boven en lieten we ons lekker mee drijven met de stroming tot we terug bij de auto's waren. Mijn beurt om te rijden! Het was even wennen met de koppeling en links schakelen, maar uiteindelijk ging het goed en was het heel cool! Ik reed tot de zogenaamde Champagne Pools. Deze liggen aan de zee, maar worden afgescheiden door rotsen. Doordat het zeewater soms over de rotsen klotst in het poolwater ontstaan er bubbels en schuim, vandaar de naam. Dit is trouwens het enige zoute water op het eiland waarin je veilig kan zwemmen, want in de zee zitten dodelijke kwallen en haaien. Verder zijn we deze dag nog naar de Maheno (een schipwrak op het strand) en naar Indian Head (een uitkijkpunt op de rotsen vanaf waar we zeeschildpadden, roggen en kleine haaitjes konden zien) gegaan. De avond in het kamp was ongeveer hetzelfde als de eerste; eten, drinken en gezelligheid. Maar in plaats van een door dingo's geplunderde tent, kwamen Emmy en ik dit keer een dingo tegen tijdens ons toiletbezoek in de wildernis. Gelukkig vond hij ons vrij angstaanjagend met onze dingosticks en liep hij snel door. Stress om niks.
Onze laatste dag op het eiland begon weer heel vroeg, met een hobbelige en lange route naar Lake McKenzie. Inmiddels was ik gepromoveerd tot dj en onze auto tot partycar. Zelfs de jongens zongen uit volle borst 'a thousand miles' mee. Lake McKenzie had heel helder water met op de bodem fijn, wit zand, waarmee je je kon scrubben. Een van de Duitsers heeft zelfs een fles zand mee genomen, 'want in de winkel betaal je er hartstikke veel geld voor!'. We zijn lekker lang bij het meer gebleven en 's middags weer terug naar Harvey Bay gereisd. 's Avonds hebben we nog even met de groep gekletst, maar iedereen was zo moe, dus vroeg naar bed. Een schoon stapelbed, wat een luxe!
De volgende dag zijn we verder gegaan naar Agnes Water/Town of 1770, waar we nu onze laatste middag hebben. Hier hebben we o.a. dus weer een poging tot surfen gedaan en zijn we een middag in een grote groep met 80 km/u gaan crossen op choppers. Iedereen kreeg neptattoos, een leren jas en een helm. Ik voelde me een echte hells angel! Misschien dan toch born to be wild? Onderweg hebben we eindelijk kangoeroes gezien! Sommige hopten een stukje met ons mee, dat was echt leuk.
Inmiddels lig ik al zo lang in deze hangmat dat de zon weg is. Tijd om te douchen, een Australische steak te eten en richting de nachtbus te gaan! Als het goed is, komen we morgenvroeg aan in Airlie Beach!
Hoe gaat het daar? Hoeveel kg pepernoten hebben jullie al gegeten? Die mis ik wel een beetje hoor! En de mandarijntjes. Hier groeien wel mangobomen in het hostel met mango's die je kan eten. Heeft ook wel wat. :) Maar wie een zakje chocolade pepernoten voor mij bewaart, krijgt mijn eeuwige dankbaarheid!
Liefs, xxxx
Esther
Vorige week zondag kwamen we laat op de middag aan in Rainbow Beach (zo heet het dorpje). Er was een goede sfeer in het hostel; een man met rastahaar maakte livemuziek en er was een afterparty van een groepsreis. Emmy, ik en een Braziliaan die we uit Noosa kenden, besloten mee te doen met de afterparty. We zijn maar één dag in Rainbow Beach gebleven, want zo gezellig als dat het 's avonds in het hostel was, zo dood was het de volgende dag in het dorp. We hebben hier wel een wandeling gemaakt naar een hele grote en hele mooie zandduin. De duin bestond uit 72 kleuren zand (spierwit, knalgeel, donkerbruin, pikzwart, en 68 kleuren daar tussenin). Aha, vandaar dus de naam Rainbow Beach. Je kon hier sandboarden; op je buik met een minisurfboard van de heuvel glijden. Ging hard! Ik eindige met mijn gezicht in het zand, ging ook hard! Nog een lesje boemerang gooien gedaan en de zonsondergang bekeken.
Vanuit Rainbow Beach reisden we door naar Harvey Bay en vanuit hier bereidden we ons voor op het echte avontuur; Rondrijden in 4WD jeeps en kamperen op Fraser Island, het grootste zandeiland van de wereld (ongeveer 120 km bij 15 km). De aboriginals noemen het eiland K'Gari, wat paradijs betekent. Echter, na de video met veiligheidsinstructies bekeken te hebben, leek het niet bepaald op een paradijs. Vooral om de dingo's maakten wij ons zorgen. Dit zijn wilde honden die op het eiland leven. Uit de video leerden we dat je een dingo-attack kunt voorkomen door niet alleen naar de wc te gaan, een 'dingostick' (grote houten stok of metalen buis) met je mee te dragen en geen eten in je tent te hebben liggen als je gaat slapen. Oei. Maarja, zo ver was het nog niet. Eerst reden we naar Kingfisher Bay om de ferry naar het eiland te nemen. We waren met een groep van 24 mensen, 4 auto's. Emmy en ik zaten in de auto met nog een Nederlandse jongen en drie Duitsers, die we in Surfers Paradise ontmoet hebben en daarna in Brisbane weer tegenkwamen. En in Noosa weer. En in Harvey Bay dus weer. De Nederlandse jongen ging als eerste rijden. Het ging er best heftig aan toe, aangezien er op het eiland geen wegen zijn en wel heel veel hobbels en los zand. Regelmatig zat er een auto vast. Onze eerste stop was Wanggoolba Creek in een super mooi tarzanbos. Het water in deze creek doet er 200 jaar over om hier terecht te komen en was daardoor zo helder dat je bijna niet zag dat er water was. Hierna reden we door naar Lake Birrabeen en daarna naar een zandduin met daarachter Lake Wabby. In dit meer zaten visjes die aan je voeten knabbelden als je stil lag, Dr. Fish in de natuur! Verder is het meer bijzonder omdat het aan het verdwijnen is; elk jaar wordt de zandduin groter en het meer drie meter kleiner. Aan het einde van de middag reden we naar ons kamp, wat bestond uit een aantal kleine tentjes met matjes en een groot afdak met daaronder een lange tafel, een aantal bankjes (bierkratjes met planken), twee gaspitjes en twee barbecues. Geen wc's en douches dus. Iedereen begon al snel met koken, eten en drinken. Het was gezellig! Binnen een paar uur werd er al een tent geplunderd door de dingo's, omdat mensen er rode peper en een zak lolly's in hadden laten liggen. Dat was wel even schrikken! Ik plaste bijna in mijn broek van angst. Letterlijk, want het was dus heel eng om naar de "wc" te gaan. We zijn niet te laat gaan slapen. Vanuit ons tentje kon je de golven horen, cool hè?!
Dag twee op Fraser begon al om 5 uur 's ochtends, aangezien iedereen rond die tijd hun tent uitzweette. Na een mooi stuk over het strand rijden, en soms ook best ruig, want je mocht 80 km/u, kwamen we aan bij Eli Creek. Hier klommen we naar boven en lieten we ons lekker mee drijven met de stroming tot we terug bij de auto's waren. Mijn beurt om te rijden! Het was even wennen met de koppeling en links schakelen, maar uiteindelijk ging het goed en was het heel cool! Ik reed tot de zogenaamde Champagne Pools. Deze liggen aan de zee, maar worden afgescheiden door rotsen. Doordat het zeewater soms over de rotsen klotst in het poolwater ontstaan er bubbels en schuim, vandaar de naam. Dit is trouwens het enige zoute water op het eiland waarin je veilig kan zwemmen, want in de zee zitten dodelijke kwallen en haaien. Verder zijn we deze dag nog naar de Maheno (een schipwrak op het strand) en naar Indian Head (een uitkijkpunt op de rotsen vanaf waar we zeeschildpadden, roggen en kleine haaitjes konden zien) gegaan. De avond in het kamp was ongeveer hetzelfde als de eerste; eten, drinken en gezelligheid. Maar in plaats van een door dingo's geplunderde tent, kwamen Emmy en ik dit keer een dingo tegen tijdens ons toiletbezoek in de wildernis. Gelukkig vond hij ons vrij angstaanjagend met onze dingosticks en liep hij snel door. Stress om niks.
Onze laatste dag op het eiland begon weer heel vroeg, met een hobbelige en lange route naar Lake McKenzie. Inmiddels was ik gepromoveerd tot dj en onze auto tot partycar. Zelfs de jongens zongen uit volle borst 'a thousand miles' mee. Lake McKenzie had heel helder water met op de bodem fijn, wit zand, waarmee je je kon scrubben. Een van de Duitsers heeft zelfs een fles zand mee genomen, 'want in de winkel betaal je er hartstikke veel geld voor!'. We zijn lekker lang bij het meer gebleven en 's middags weer terug naar Harvey Bay gereisd. 's Avonds hebben we nog even met de groep gekletst, maar iedereen was zo moe, dus vroeg naar bed. Een schoon stapelbed, wat een luxe!
De volgende dag zijn we verder gegaan naar Agnes Water/Town of 1770, waar we nu onze laatste middag hebben. Hier hebben we o.a. dus weer een poging tot surfen gedaan en zijn we een middag in een grote groep met 80 km/u gaan crossen op choppers. Iedereen kreeg neptattoos, een leren jas en een helm. Ik voelde me een echte hells angel! Misschien dan toch born to be wild? Onderweg hebben we eindelijk kangoeroes gezien! Sommige hopten een stukje met ons mee, dat was echt leuk.
Inmiddels lig ik al zo lang in deze hangmat dat de zon weg is. Tijd om te douchen, een Australische steak te eten en richting de nachtbus te gaan! Als het goed is, komen we morgenvroeg aan in Airlie Beach!
Hoe gaat het daar? Hoeveel kg pepernoten hebben jullie al gegeten? Die mis ik wel een beetje hoor! En de mandarijntjes. Hier groeien wel mangobomen in het hostel met mango's die je kan eten. Heeft ook wel wat. :) Maar wie een zakje chocolade pepernoten voor mij bewaart, krijgt mijn eeuwige dankbaarheid!
Liefs, xxxx
Esther
-
03 December 2013 - 18:49
Jolein:
Pepernoten zijn gereserveerd:!!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
